De grote misvatting over wapenwetten
Thomas Sowell, The Guardian, 18-12-2012
Moet elke tragische schietpartij de luidruchtige onwetendheid van de voorstanders van wapenwetten aan het licht brengen?
Het is een groot misverstand dat wapenwetten het wapengebruik controleren. Ze ontwapenen alleen de burgers die de wetten respecteren, terwijl criminelen moeiteloos aan wapens raken.
Als de voorstanders van wapenwetten enig respect hadden voor feiten, zouden ze dit al lang ontdekt hebben, omdat het grote aantal feitelijke studies over de jaren heen elke ernstige twijfel hieromtrent niet alleen overbodig maar zelfs contraproductief maakt.
Plaatsen en tijden met de strengste wapenwetten zijn dikwijls de plaatsen en tijden met hoge moordcijfers geweest. Washington DC is een van de vele klassieke voorbeelden.
Het wapenbezit in de VS is hoger in landelijke dan in stedelijke gebieden, maar het moordcijfer is hoger in stedelijke gebieden. Het wapenbezit is hoger onder blanken dan onder zwarten, maar het moordcijfer is hoger onder zwarten. Voor de VS als geheel verdubbelde het bezit van handwapens in de late 20ste eeuw, terwijl het moordcijfer naar beneden ging.
De tegenvoorbeelden van de voorstanders van wapenwetten blijven niet overeind bij kritisch onderzoek. Hun sterkste argument is misschien wel dat Groot-Brittannië strengere wapenwetten had dan de VS en een lager moordcijfer.
Maar, als je terugkijkt in de tijd, zal je zien dat Groot-Brittannië gedurende meer dan twee eeuwen een lager moordcijfer had dan de Verenigde Staten - en, voor het grootste gedeelte van die tijd hadden de Britten geen strengere wapenwetten dan de Verenigde Staten. Geen van beide landen had strenge wapenwetten voor het grootste deel van die tijd.
In het midden van de 20ste eeuw kon je in Londen een jachtgeweer kopen zonder dat er een vraag werd gesteld. New York, dat in die tijd de strenge Sullivan Wet had die wapenbezit beperkte sinds 1911, had nog steeds een veelvoud van het Londense moordcijfer, en een veelvoud van het Londense moordcijfer met andere wapens.
Wapens noch wapenwetten maakten het verschil in moordcijfers. Mensen maakten het verschil.
Toch waren vele van de ijverigste voorstanders van wapenwetten, aan beide zijden van de Atlantische Oceaan, ook voorstanders van mildheid tegenover criminelen.
In Groot-Brittannië waren deze mensen zo succesvol, dat het wettelijk toegelaten bezit van wapens teruggebracht is tot vrijwel niets, terwijl de meeste veroordeelde criminelen er niet achter de tralies belanden. Het misdaadcijfer, inclusief misdaden met wapens, is veel hoger in Groot-Brittannië dan in de tijd dat er weinig beperkingen waren op de aankoop van vuurwapens. In 1954 waren er slechts een dozijn gewapende overvallen in Londen, maar tegen de jaren 1990 - na decennia van toenemende beperkingen op wapenbezit - waren er meer dan honderd keer zoveel gewapende overvallen.
De keuze van de wapenwet-zeloten om Groot-Brittannië te vergelijken met de Verenigde Staten was volledig tendentieus, niet alleen omdat ze de geschiedenis van de twee landen negeerde, maar ook omdat ze andere landen negeerde met strengere wapenwetten dan de Verenigde Staten, zoals Rusland, Brazilië en Mexico. Al deze landen hebben hogere moordcijfers dan de Verenigde Staten.
Men kan andere groepen van landen vergelijken en gelijkaardige resultaten bekomen. Het wapenbezit is in Zwitserland drie keer zo hoog geweest als in Duitsland, maar de Zwitsers hadden lagere moordcijfers. Andere landen met een hoge graad van wapenbezit en lage moordcijfers zijn Israël, Nieuw-Zeeland en Finland.
Wapens zijn niet het probleem. Mensen zijn het probleem - inbegrepen de mensen die resoluut strenge wapenwetten willen doordrukken, hetzij uit onwetendheid over de feiten of in weerwil van de feiten.
Er is onschuldige onwetendheid en er is onoverwinnelijke, dogmatische en zelfgenoegzame onwetendheid. Elke tragische schietpartij lijkt voorbeelden van beiden voort te brengen onder de voorstanders van wapenwetten.
Bron: The Great Gun Control Fallacy